Interview met Linda Abassi-Galjé schrijfster van het nieuwe kinderboek De Saffier van Delphi – De Gouden Letters.
Over inspiratie, overweldiging, stress en hoe ze het proces heeft ervaren.
Waar gaat het boek over?
Het boek gaat over een jongen genaamd Ben en zijn beste vriend Logan. Ze leven een heel normaal leventje, niets bijzonders.
Ben woont aan een leuk pleintje waar de mensen elkaar niet zo goed kennen, omdat ze daar de tijd niet voor nemen. Op een avond verschijnt er een kaart op de mat, die bij iedereen aan het pleintje ook verschijnt. Het is een berichtje van ene Madame Delphi. Er staat een mysterieus rijmpje in wat niemand serieus neemt. Maar dan beleven ze, door Madame Delphi haar magie, de meest onwaarschijnlijke magische weekenden.
Waarom dit onderwerp?
Ik hou van fantasie, altijd al gedaan. Sinds mijn allereerste Disney film… Ook heb ik (fantasie) boeken lezen altijd al een ontspannende hobby gevonden. Mijn hele leven lang waren mijn dagdromen altijd al gevuld met fantasie, dingen die echt niet kunnen in onze realiteit. Als je zou kunnen vliegen, waar zou je dan als eerste naar toe gaan? Hoe zou het voelen om gewichtloos te zijn, hoe zouden de wolken aanvoelen?
Het klinkt gek maar dat waren mijn dagdromen en stiekem nog steeds….
Als je dan een boek schrijft, is het logisch dat het dan een fantasie boek zou worden.
Hoe zorgde je ervoor dat je niet overweldigt raakte door het idee om een boek te schrijven en het daarna proberen uit te geven?
Ik heb om eerlijk te zijn nooit het boek geschreven om uit te geven. Ik heb denk in mijn leven, vijf keer geprobeerd een boek te schrijven en altijd kwam er wel eens iets tussen of raakte, op een gegeven moment, gewoon mijn inspiratie op. Vooral doordat ik mezelf toch dingen op ging leggen. Zoals dat het echt een compleet boek moest worden en dat het goed moest worden. Dat zorgde er juist voor dat het misging.
Nu tijdens corona, kreeg ik op mijn werk, als beveiliging, zulke saaie diensten dat, van de 9 uur, ik misschien 2 uur echt werk had. Dat betekenden 7 uur helemaal niets doen. Ik was blij dat ik nog werk had maar ik moest mijzelf wel iets te doen geven. Ook was ik net een paar weken zwanger van ons tweede wondertje. Ik heb in totaal drie keer een miskraam gehad en als je dan weer net zwanger bent is elke pijntje, krampje of wat dan ook, verdacht. Daar moest ik ook afleiding voor hebben.
Ik ben gewoon begonnen met het idee, wat ik al ongeveer 1,5 jaar in mijn hoofd had zitten. Hoofdstuk 1 ging hard. Ik had hem in één dienst al af.
Ik had de tweede dag gewoon zin om te gaan werken om een verhaal lijn te kunnen schrijven. Wie zijn allemaal de hoofdpersonen, wie en wat is “the bad guy”, waar woonde ze, ging ik in de tegenwoordige of verledentijd schrijven, al deze vragen heb ik opgeschreven en, met behulp van internet, aan mezelf beantwoord. Zo ging er dienst voor dienst voorbij. Ik heb nog een hele dienst gedaan over een complete stamboom van de hoofdrolspelers, altijd handig om op terug te vallen. Pas toen het bijna af was, ging ik steeds meer wennen aan het idee om het misschien wel uit te geven.
Doordat ik dus, dienst voor dienst, gewoon ben gaan schrijven als afleiding en tijdverdrijf, kwam het compleet stressvrij tot een heel boek van maar liefst achttien hoofdtukken.
Hoe zorgde je ervoor dat je bleef schrijven en het niet ut ging stellen?
Zoals ik net al zei, heb ik het geschreven als afleiding en tijdverdrijf en ik had deze keer totaal geen druk op mezelf gelegd. Ik heb ook altijd zoveel ideeën in mijn hoofd dat ik daar meestal juist de stress van kreeg. Toen ik bijna een burn-out had en bij een therapeut liep, vertelde hij mij ook vaak: Eén ding tegelijk en veel opschrijven.
Nu deed ik het beide, ik was alleen bezig met mijn boek en alles eruit aan het schrijven. Dat gaf een heel erg ontspannend gevoel. Ook kon ik me niet schuldig voelen over het feit dat ik door het schrijven de was nog liet liggen, of nog moest stofzuigen of al die andere duizend klusjes die thuis op me wachten. Ik kon op mijn werk toch niets anders doen.
Doordat het me zo ontspande bleef de inspiratie komen en kon ik blijven schrijven. Als iets saai werd, werd het blijkbaar tijd om het stuk weg te gooien en opnieuw te beginnen…haha niemand wil een saai boek. Ik ben ook niet in de volgorde van hoofdstuk 1, 2, 3 enzovoorts gaan schrijven. Om het voor mijzelf leuk te houden ben ik gewoon gaan schrijven wat ik leuk vond op dat moment. Wat ik als tweede heb geschreven bleek later hoofdstuk 10 en 11 te zijn.
Het was zo leuk en lekker om “mijn hoofd te legen” dat ik het niet hoefde uit te stellen. Het boek was af voordat ik het wist.
Ik weet nog dat je mij vertelde over de dingen waar je mee zat toen je bijna een burn-out had en nu ben je in een totaal andere staat. Hoe komt dat?
Jouw hulp toen en voeding. Ik ben nu ook bezig met een nieuwe opleiding over voeding.
Na mijn eerste zwangerschap, kon ik niets meer, niet lopen doordat mijn enkels niet mee wilde werken. Mijn polsen deden zeer, alleen maar alles negatief zien, nergens zin in, alleen maar moe. Schuld gevoel omdat je niets in huis doet doordat alles pijn doet. Een mega bende in huis omdat de kleine kaboutertjes het ‘s nachts ook niet doen.
Naar de fysio geweest, die wist echt niet wat het kon zijn, mijn bloed op alles laten testen. Niemand wist wat het was. En als je zo 2 jaar rond loopt komt de burn-out vanzelf. Jij hebt mij op mindset gebied ontzettend geholpen om anders naar de dingen te kijken.
En toen ik ook op internet las wat een grote invloed je voeding op je hormoonhuishouding heeft en daarmee depressie kan helpen of juist weg te halen ben ik me gaan verdiepen in voeding.
Ik heb mijn (en mijn man) eetpatroon omgegooid. Geen suiker meer en van alle voedingsstoffen hoeveel je ervan nodig hebt. Genoeg koolhydraten, eiwitten, vet en vezels. Daarbij genoeg water en meer niet. Het is, als je echt genoeg van alles hebt voor jou lengte en gewicht, niet moeilijk vol te houden want je hebt echt geen hongergevoel. 2 weken duurde het. Toen deden mijn enkels en polsen al geen zeer meer, had ‘s avonds nog genoeg energie om iets aan het huishouden te doen, werd weer vrolijker met minder ochtendhumeurtjes die de hele dag duurde. Mijn man merkte het ook bij zichzelf. En het feit dat je toch centimeters verliest is een leuke bijkomstigheid.
Langzaam ging alles steeds beter, ik ging beter, onze relatie ging weer beter, het huishouden ging weer beter…. En mijn fantasie ging ook weer de vrije loop.
Wat heeft Corona voor invloed gehad op je?
Voor veel mensen is het nu de rotste en zwaarste tijd ooit. Geen baan meer, failliet, geen visite meer en eenzaamheid.
Wij hebben er, gelukkig, niet zoveel last van gehad. Allebei een vitaal beroep dus onze zoon kon gewoon naar kinderdagverblijf en wij bleven werken. Ook had ik juist minder aan mijn hoofd, we hoefde nergens naar toe, geen verplichtingen meer, alleen nog ons huis, ons gezin en boodschappen doen.
Bovendien had ik op mijn werk nu meer tijd dan ooit. Als ik ooit nog een boek wilde schrijven was dit mijn tijd.
Heb je jezelf een deadline gegeven? Want dat deed je bij andere creatieve ideeën vaak wel, waardoor het stress gaf?
Nee, ik ben gewoon gaan schrijven. Toen het af was en ik met mijn man bedacht dat ik het misschien wel kon uitgeven toen kwamen de “deadlines”. Maar die waren gewoon nodig.
Ik had tegen mezelf gezegd dat ik elke dienst ging gebruiken om fouten eruit te halen in het verhaallijn, dat het mooi zou zijn om voor de kerst uit te kunnen geven omdat het ook in precies dezelfde tijd afspeelt.
Als ik het ooit ging uitgeven was november de beste maand. Dit gaf eigenlijk ook niet echt stress, het boek was namelijk al af, het waren nu alleen nog de puntjes op de i.
Ben je nieuwsgierig? Het boek is hier te bestellen.
